وبلاگ شخصی محمود مظفری

 اگر یک شب جایِ خدا را بگیرم  مرا با این شکل و شمایل  این لباس ها...  توی اتاقت راه می دهی؟  بعد آرام بگیری و  فکر کنی خسته ای   بندِ دلم پاره شود   با همین دست ها   برایت...   شعر دانه کنم   گردنبند بسازم؟   پنجره باز بماند   دمِ صبح... موهایت را   روی دوشم می اندازی؟   کدام ستاره را به بالشت سنجاق کنم   زودتر پلکت سنگینی می کند؟   چند فرشته دورِ سرت بال بال بزنند   دل به رویا می دهی؟   اصلاً هیچوقت گفته بودم   می خواهم خوابیدنت را تماشا کنم؟     وبلاگ شخصی محمود مظفری...

وبلاگ شخصی محمود مظفری...

روزی ما دوباره کبو ترهای مان را پیدا خواهیم کرد…و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت …روزی که کمترین سرودبوسه است !و هر انسانبرای هر انسانبرادری ست !روزی که دیگر درهای خانه شان را نمی بندند .قفل ،افسانه یی ست !و قلب ،برای زندگی بس است !روزی که معنای هر سخن دوست داشتن است ،تا تو به خاطر آخرین حرف دنبال سخن نگردی .روزی که آهنگ هر حرف زندگی ست ،تا من به خاطر ِ آخرین شعر رنج ِ جست و جویِ قافیه نبرم . روزی که هر لب ترانه یی ست ،تا کم ترین سرود ، بوسه باشد.روزی که تو بیایی، برای همیشه بیایی ،و مهربانی با زیبایی یکسان شود . روزی که ما دوباره برای کبوترهایمان دانه بر وبلاگ شخصی محمود مظفری...

بیابان را، سراسر، مه فرا گرفته استچراغ قریه پنهان استموجی گرم در خون بیابان استبیابان، خستهلب بستهنفس بشکستهدر هذیان گرم عرق می ریزدش آهستهاز هر بند بیابان را سراسر مه گرفته است می گوید به خود عابرسگان قریه خاموشنددر شولای مه پنهان، به خانه می رسم گل کو نمی داند مرا ناگاهدر درگاه می بیند به چشمش قطرهاشکی بر لبش لبخند، خواهد گفت:بیابان را سراسر مه گرفته است… با خود فکر می کردم که مه، گرهمچنان تا صبح می پائید مردان جسور ازخفیه گاه خود به دیدار عزیزان باز می گشتند بیابان راسراسرمه گرفته استچراغ قریه پنهانست، موجی گرم در خون بیابان استبیابان، خسته لب وبلاگ شخصی محمود مظفری...

وبلاگ شخصی محمود مظفری...